บทที่ 2099

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก แค่ตอบคำถามมาตามจริงก็พอ” ใบหน้าของดัดลีย์เปลี่ยนเป็นสีม่วงเล็กน้อย เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว “ผมขอร้องคุณเถอะ โปรดไว้ชีวิตผมที ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอนและตราบใดที่คุณปล่อยเราไปเราจะรูดซิปปากให้สนิท” เฟนด์พยักหน้า เพราะคนพวกนี้เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว เฟนด์และคนอื่น ๆ น่าจะปลอดภัยตราบใดที่พวกเขาคอยจับตาดูสองพี่น้องคู่นี้ไว้เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถส่งข้อความใด ๆ ไปยังศิษย์คนอื่น ๆ ของสำนักวายชนม์ได้ แต่เฟนด์รับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงความหมายต่างออกไปในคำพูดของดัดลีย์ เขาหันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา “วางเวทย์ค่ายกลมากี่วันแล้ว?” หลังจากคำนวณในใจแล้ว เฟนด์ก็ตระหนักว่าเป็นเวลากว่าสิบวันแล้วตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้าไปในป่าผืนนี้ ในตอนที่เขาเข้ามาที่นี่เขาไม่ได้พบสิ่งกีดขวางใดเลย กล่าวคือ ในเวลานั้นยังไม่มีการวางเวทย์ค่ายกลขึ้น “ประมาณเก้าหรือสิบวันได้แล้ว” ดัดลีย์พูดหลังจากคำนวณในใจแล้ว “แล้วช่วงนั้นศิษย์ในสำนักสหัสบรรณได้เข้ามาที่นี่บ้างหรือเปล่า?”เฟนด์ถาม ดัดลีย์ส่ายหัวและตอบอย่างจริงใจว่า “เราไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ เวทย์ค่ายกลที่เราวางไว้ไม่เคยถูกรบกวน ผู้ฝึกยุทธหลายคนที่รอดพ้นจากสายตาของเราไปโจมตีเวทย์ค่ายกลจากภายในเวทย์ค่ายกลเพียงเท่านั้น” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็ทำให้เฟนด์ประหลาดใจมากยิ่งขึ้น หากเป็นไปอย่างที่เขาพูด เวทย์ค่ายกลได้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างน้อยเก้าวันแล้ว แต่สำนักสหัสบรรณกลับไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติในช่วงเวลานี้? ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดทั้งเก้าวันนั้นนี้ยังไม่มีศิษย์คนใดกลับไปที่สำนักเลย พวกเขาจะไม่แปลกใจเลยหรือ? หากอยู่ภายใต้สถานการณ์ปกติ พวกเขาจะตรวจพบบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นจะเป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาไม่ส่งคนออกมาต่อกรกับศิษย์ของสำนักวายชนม์ในป่าผืนนี้? หากเฟนด์เป็นสมาชิกระดับสูงของสำนักสหัสบรรณ เขาจะส่งคนมาตรวจสอบทันทีหลังจากที่เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ จากนั้นจึงเปิดการโจมตีเพื่อช่วยเหลือเหล่าศิษย์ที่ติดอยู่ในค่ายกลและทำลายแผนของสำนักวายชนม์ลงเสีย แต่เวลาล่วงเลยไปถึงเก้าวันแล้วและยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากสำนักสหัสบรรณเธอแม้แต่น้อย พวกเขาไม่ได้ส่งใครมาช่วยศิษย์ที่ติดอยู่ภายในหรือเปิดการโจมตีเลย ราวกับว่าพวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขโดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อนึกถึงเรื่องนี้สีหน้าท่าทางของเฟนด์ก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้น เขาเหลือบมองดไวท์และคนอื่น ๆ ไปด้านข้าง และเห็นว่าการแสดงออกของพวกเขาก็แปลกมากเช่นกัน นี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติอย่างแน่นอน บางทีตอนนี้สำนักสหัสบรรณอาจถูกโจมตีหรือประสบเหตุอย่างอื่นอยู่ก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางรู้ได้เลยเนื่องจากยังติดอยู่ในนี้ “เจด ฝังศพและทำความสะอาดบริเวณโดยรอบ เราจะออกเดินทางไปยังเขตชายป่าเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น”เฟนด์กล่าว เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจดก็งุนงง เขาชี้ไปที่ศพบนพื้นแล้วถามว่า “แล้วทำไมฉันต้องเป็นคนทำความสะอาดคนเดียวด้วย” เฟนด์หัวเราะเบา ๆ และจ้องมองเขาเบา ๆ “เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่พอใจ คุณไม่จำเป็นต้องทำตามที่ฉันบอกหรอกนะ ฉันจะได้ไม่ต้องพาคุณออกไปกับฉันด้วย” เพราะเขาเริ่มต้นจากการเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน และแม้ว่าเฟนด์จะมองว่าเจดเป็นมิตรในตอนแรก แต่ในช่วงเวลาอันสั้นเขาก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาคิดผิด นอกจากนี้เฟนด์ไม่เพียงหาสถานที่ให้พวกเขารักษาบาดแผลเท่านั้น แต่ยังพาพวกเขาออกจากสถานการณ์ที่เลวร้ายมาได้อีกด้วย ถ้าไม่มีเขา พวกเขาคงตายไปนานแล้ว