บทที่ 2103

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น พวกเขาไม่ได้ปล่อยตัวดัดลีย์ในทันที แต่พาเขาและน้องชายไปในเมือง ซึ่งห่างจากเขตแดนของป่าดงอสูร หลังจากเดินทางได้ห้าหรือหกไมล์ เฟนด์ก็หันกลับมาและมองไปที่ดัดลีย์ซึ่งมีสีหน้าหวาดกลัว หัวใจของเขาเต้นแรงมากเพราะกลัวว่าเฟนด์จะฆ่าเขา ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้พวกเขาสองคนก็หมดประโยชน์แล้ว ถ้าพวกเขาปล่อยเขาสองพี่น้องไป ก็มีโอกาสมากที่พวกเขาจะกลับไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นแก่สำนักวายชนม์ อันที่จริงหากเขาเป็นเฟนด์ เขาจะไม่มีวันปล่อยตัวเองไป ดัดลีย์หายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยปากที่สั่นเทา “อย่าห่วงไปเลย นายท่าน ผมจะไม่ขายคุณให้พวกเขารู้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุด คนพวกนั้นยังคงอยู่ในแนวค่ายกล คุณก็แค่ทิ้งเราไว้ที่นี่และพวกเราจะอยู่ที่นี่สักพักก่อนกลับเข้าไป” คำพูดของเขาค่อนข้างตะกุกตะกักเพราะเขาหวาดกลัวจนลิ้นพันกัน เฟนด์หัวเราะเบา ๆ “ฉันเป็นคนรักษาคำพูด และฉันจะทำตามที่สัญญาเอาไว้ แม้ว่าการฆ่าพวกนายในตอนนี้จะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเรา แต่ฉันจะฝากอะไรบางอย่างไว้ในร่างกายของพวกนาย ซึ่งมันจะหายไปเองในเวลาประมาณสองวัน ฉันขอแนะนำให้พวกนายทั้งคู่อยู่ที่นี่และไม่หนีไปไหน เพราะหากพวกนายต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ดุร้าย ฉันก็ไม่รับประกันว่านายจะรอดไปได้ พวกนายสองคนจะรอดไปจากสิ่งนี้ได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคของพวกนายแล้ว” สิ่งที่เขาจะฝากไว้ในร่างกายของคนทั้งคู่ ทำให้แม้ว่าพวกเขาจะกลับไปที่ป่าดงอสูร พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าไปในป่าดงอสูรผ่านเวทย์ค่ายกลได้ และแม้ว่าพวกเขาจะเข้าไปได้ พวกเขาก็จะไม่สามารถใช้พลังที่แท้จริงในการป้องกันตัวเองได้ หากพวกเขาเจอสัตว์อสูรหรือสัตว์ป่าที่ดุร้าย ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาคือการอยู่ที่นี่ต่อ รอให้ของฝากชิ้นนี้สลายไปจากร่างกายของพวกเขาไปเสียก่อน แล้วจึงกลับไปยังป่าดงอสูร เมื่อถึงตอนนั้นเฟนด์และคนอื่น ๆ ก็จะกลับไปถึงสำนักของตัวเองได้อย่างปลอดภัยและไม่จำเป็นต้องหวาดระแวงต่อพวกเขาอีกต่อไป ความโล่งใจพัดผ่านดัดลีย์ เขาพยักหน้าอย่างแรง อยากจะตบหน้าอกและให้คำสัตย์ออกไปว่า “วางใจได้พวกเราจะอยู่ที่นี่สองวันและจะไม่สร้างปัญหาให้กับคุณ” เฟนด์หัวเราะเบา ๆ เขาไม่ได้ถือเป็นจริงเป็นจังกับคำพูดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย เขาหันหน้าไปมองคนอื่น ๆ ท้ายที่สุด พวกเขาไม่ได้อยู่ในสำนักเดียวกัน และพวกเขาต้องแยกกันตรงนี้ อัลเบี้ยนยกมือขึ้นทำความเคารพเฟนด์และเอยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจว่า "ขอบคุณมาก น้องเฟนด์ที่ดูแลพวกเรามาโดยตลอด ถ้าไม่ได้นาย เราคงไม่สามารถออกจากป่าดงอสูรได้อย่างปลอดภัย” เฟนด์ก็ไม่ถ่อมตัวเช่นกัน อย่างไรเสีย สิ่งที่อัลเบี้ยนพูดนั้นล้วนเป็นความจริง เขาแค่พยักหน้าและไม่พูดอะไร ดไวท์ชำเลืองมองที่เฟนด์และพูดว่า “นายเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา แน่นอนนายย่อมมีอนาคตที่สดใสในตำหนักสองกษัตริย์ในอนาคตได้แน่ หากนายมาที่สำนักสหัสบรรณเมื่อไหร่ฉันจะขอเลี้ยงอาหารนายสักมื้อ” เฟนด์พยักหน้าและพวกเขาแลกเปลี่ยนคำพูดอีกสองสามประโยคก่อนที่จะแยกทางกัน สำนักสหัสบรรณอยู่ทางทิศตะวันตก และตำหนักสองกษัตริย์อยู่ทางทิศตะวันออก เมื่อกล่าวคำอำลา อัลเบี้ยนและคนอื่น ๆ พยายามทำความเคารพต่อผู้อาวุโสก็อดฟรีย์อยู่นานสองนาน แต่อาจเป็นเพราะอาการบาดเจ็บที่สาหัสของเขา หรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่น ผู้อาวุโสก็อดฟรีย์จึงไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา หลังจากบอกลากันเฟนด์ แนชและผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ก็เดินทางกลับไปยังตำหนักสองกษัตริย์