บทที่ 614

เขาเดินเข้าไปในวอร์ดเพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนกับผู้อาวุโสเงียบ ๆ เขามองท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดดำผ่านทางหน้าต่าง เฉกเช่นเดียวกันกับหัวใจของเขาที่เศร้าหมองและหมดแล้วซึ่งแสงสว่าง ชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ เพราะทั้งลูกชายและผู้หญิงอันเป็นที่รัก ต้องไปอยู่กับชายอื่นแล้วในวันพรุ่งนี้? เขาหมดสิ้นแล้วซึ่งหนทางจะรั้งเธอ เพราะเขาได้ปฏิญาณกับตนเองแล้วว่าจะไม่บังคับขืนใจเธออีก ถ้าการที่ปล่อยเธอไปทำให้เธอได้พบกับความสุขที่แท้จริง เขาก็จะทำ ในตอนนี้ หลากหลายอารมณ์ปนเปกันอยู่ภายในตัวเขาเมื่อคิดได้ว่าเมเดลีนกำลังจะตกไปเป็นของคนอย่างเฟลิเป้ “เมด…” ในความเงียบสงัด เจเรมี่ได้ยินเสียงอันแหบแห้งครางออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมองและดีใจเป็นอย่างมากที่เห็นว่าคุณปู่ของเขากลับมาพูดได้อีกครั้งหนึ่ง! “เมด เมด…” “คุณปู่ครับ” เจเรมี่พลันพุ่งตัวไปจับมืออันเย็นเฉียบของผู้อาวุโสเอาไว้ “พูดได้แล้วเหรอครับ คุณปู่?” ผู้อาวุโสวิทแมนชายตามองเจเรมี่ในขณะที่มืออันสั่นเทากำมือของเจเรมี่ไว้แน่น “เมด เมด…” เขาเอ่ยซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น หลังจากงุนงงไปชั่วครู่ เจเรมี่ก็เข้าใจในทันที “เมเดลีน เหรอครับ?” หัวใจรู้สึกเจ็บปวดขึ้