บทที่ 616

เฟลิเป้โอบไหล่ของเมเดลีน “ไปกันเถอะ เอวลีน ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว” “ค่ะ” เมเดลีนพยักหน้าและจับมือของแจ็คสัน “ไปขึ้นเครื่องกันเถอะลูก แจ็ค” “แต่ว่าพ่อยังไม่มาเลยนะ” แจ็คสันยื่นริมฝีปากล่างสีชมพูของเขาออกมาอย่างไม่พอใจ แสดงท่าทีไม่เต็มใจที่จะไปเต็มที่ “พวกเราจะไม่รอพ่ออีกหน่อยเหรอครับ แม่?” เมเดลีนผละออกจากอ้อมกอดของเฟลิเป้ และเดินไปปลอบประโลมลูกชายด้วยรอยยิ้ม “พวกเรารอพ่อไม่ได้แล้วจ้ะ แจ็ค พ่อเขามีงานเยอะแยะ เลยมาไม่ได้” “เจเรมี่ไม่ได้งานเยอะอะไรหรอก เขาอยู่ที่โรงพยาบาลกันผู้อาวุโสต่างหาก!” วินส์ตันโพล่งความจริงออกไป สายตาของเฟลิเป้มืดมนลงในขณะที่เมเดลีนหันกลับไปมองวินส์ตันด้วยความมึนงง และขอให้เขาอธิบายต่อ “ผู้อาวุโสรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาล หมอบอกกับเราว่าต้องเตรียมใจรับกับสถานการณ์ที่แย่ที่สุดเพราะว่าคุณปู่มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว แต่ในตอนนั้น คุณปู่ลืมตาตื่นขึ้นและเอาแต่เรียกชื่อของเธอ เจเรมี่บอกว่าอย่ามาทำให้เธอกังวลใจเลย แต่ฉันตัดสินใจมาหาเธอเลยจะดีกว่า” เมเดลีนตกตะลึง “ผู้อาวุโสเอาแต่เรียกชื่อฉัน อย่างนั้นเหรอคะ?” วินส์ตันพยักหน้าเพื่อเสริมความมั่นใจ สายตาของเขาส่องประกายความวิ