บทที่ 16 : มันเจ็บมาก

ชีวนัยทำราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เขาจับไหล่บางของดลธีด้วยแขนที่แข็งแรงของเขา เขาพลิกตัวเธอกลับ จากนั้นเขาก็ติดฝ่ามือไว้ที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว ขณะที่เขาพูดอย่างเย้ยหยัน "มันไม่ใช่ของผม แล้วถ้าคุณเสียเด็กไปล่ะ" คำพูดของเขาเหมือนมีดแทงเข้าที่หัวใจของดลธี เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีเลือดออก เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองตรงไปยังชายที่ทำร้ายเธออย่างโหดเหี้ยม ริมฝีปากของเธอสั่น แต่เธอก็อารมณ์เสียเกินกว่าจะพูดคำเดียว เมื่อเธอรู้สึกตัว นิ้วที่ว่องไวของ ชีวนัย ก็เลื่อนลงมาตามแก้มเรียบๆ ของเธอ ไปจนถึงคางและคอของเธอ... "ชีวนัย ไอ้เลว! แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า" ดลธีกดลงบนมือของเขา ป้องกันไม่ให้มันเลื่อนลงมา เธอกัดริมฝีปากและตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าคุณกล้าฆ่าลูกฉัน ฉันจะสู้ตาย อย่างแย่ที่สุดคือฉันจะเสียชีวิต คุณคิดว่าฉันกลัวไหม ตั้งแต่ฉันมีชีวิตอยู่ อับอายขายหน้าทุกวัน ฉันยอมตายดีกว่า!" ดูเหมือนว่าเธอจะรวบรวมความกล้าหาญและความแข็งแกร่งทั้งหมดเพื่อพูดคำเหล่านั้น พูดจบเธอก็ทรุดตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง ถึง