บทที่ 17 : สถานการณ์วิกฤติ

เท่าที่มาลีมองเห็น ดลธีกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย ร่างกายของเธอกระตุกเป็นครั้งคราว สามารถเห็นเลือดไหลลงมาตามต้นขาของเธอ ทำให้แผ่นสีขาวเปื้อน มีกลิ่นเลือดจาง ๆ ในอากาศ น้ำตาจะไหลในดวงตาของมาลี เธอรีบหยิบผ้าขนหนูเช็ดตัวของดลธีให้สะอาด จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดเสื้อผ้าที่สะอาด เธอสำลักและพูดทั้งน้ำตาอาบแก้ม “คุณ...คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?” หลังจากผ่านไปนาน ดลธีก็ตื่นจากการหมดสติของเธอ ใบหน้าอันงดงามของเธอที่เคยดูสง่างาม บัดนี้กลับกลายเป็นเหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งไร้ความแวววาว หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย เธอก็สัมผัสท้องของเธอโดยไม่รู้ตัวและบ่นว่า "ลูกของฉัน... โปรดช่วยลูกของฉันด้วย..." “ไม่ต้องห่วง เด็กน้อยจะไม่เป็นไร ฉันจะแจ้งคุณสันติทันที” มาลีก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาจากหางตา จากนั้นเธอก็วิ่งไปที่ทางเดินเพื่อโทรหา ชีวนัย ไม่! อย่าเรียกเขา! เธอยกมือขึ้นเพื่อพยายามจะหยุดมาลี แต่มาลีเร็วมากจนหยุดเธอไม่ได้ วินาทีถัดมา ดลธีได้ยินเสียงของการเชื่อมต่อโทรศัพท์ รวมทั้งรายงานที่จริงจังของมาลี เธอวางมือลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มขมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ชีวนัย ไม่สามารถรอให้เด็กใ