บทที่ 339

“ได้ครับ โทรหาผมนะ ถ้าหากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร” เชสเตอร์หันหลังเดินออกไปตอนที่จู่ ๆ โทรศัพท์ของลีอาก็ดังขึ้น “อะไรนะ... พวกเขากลับมาแล้วงั้นเหรอ? ได้... ได้... ฉันจะไปที่สนามบินทันที” หลังจากที่วางสายแล้ว ลีอาก็มอบยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อย ๆ ให้กับเมลานี่ “เลียมกับฌอนเพิ่งกลับมาถึงสนามบิน ไปกันเถอะ เราจะขับรถไปรับพวกเขา แล้วค่อยกลับมาตรวจสุขภาพกันคราวหน้า” “ค่ะคุณป้า หนูก็คิดถึงฌอนเหมือนกัน” เมลานี่มองแคทเธอรีนอย่างเยาะเย้ยแล้วรีบตามลีอาไป เฟรยามองแคทเธอรีนด้วยความรู้สึกกังวลและเห็นอกเห็นใจ ทว่ากลับเห็นว่าสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความใจเย็น “ไปเถอะ ลิฟต์มาแล้ว” “ดูเหมือนว่าผมต้องไปกับคุณอีกแล้ว” เชสเตอร์ตามพวกเธอเข้ามา พลางกำมือขึ้นแล้วกระแอมเบา ๆ “เมลานี่ ยูล หมกหมุ่นอยู่กับความฝันกลางวันของตัวเอง ในหัวใจของฌอนมีแต่คุณ ปกติแล้วเราเป็นพี่น้องกับเขา และเข้าใจเขามากที่สุด ดังนั้นไม่ต้องคิดมากไปนะครับ” “ไม่หรอกค่ะ” แคทเธอรีนยิ้มให้เขา เธอรู้สึกโล่งใจจริง ๆ ดูเหมือนว่าเลียมจะไม่เป็นไร เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาล เฟรยากลัวว่าแคทเธอรีนจะคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวถ้าเธออยู่ตามลำพัง เธอจึงพู