บทที่ 740

ฌอนที่ถูกดูหมิ่นอีกครั้ง ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาตอบกลับ เขารู้สึกไม่พอใจ ไม่พอใจมากจริง ๆ ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่สนใจเขาแล้ว เมื่อเธอเดินออกไป ซูซี่ก็ทานเสร็จพอดีทั้งยังเรอออกมา “อร่อยมากเลยค่ะ ตอนนี้หนูง่วงแล้ว” “เจ้าหมูน้อย หนูต้องไปแปรงฟันก่อนนะ” แคทเธอรีนหยิบแปรงสีฟันและยาสีฟันใหม่เอี่ยมออกมาจากกระเป๋า ฌอนตกใจ “ทำไมเธอถึงมีของแบบนั้นอยู่ในกระเป๋า?” “ฉันซื้อมาจากข้างล่างก่อนหน้านี้ เพราะคุณพาเธอมาที่นี่ดึกขนาดนี้ ฉันเลยเดาว่าเธอคงจะนอนที่นี่” จากนั้นแคทเธอรีนจึงพาซูซี่ไปที่ห้องน้ำ “เดี๋ยวสิ แล้วแปรงสีฟันของฉันอยู่ที่ไหน?” ฌอนพูดขึ้น “ฉันไม่สบายใจที่จะทิ้งซูซี่ไว้ที่นี่ตามลำพัง ฉันจะค้างที่นี่ด้วย” “โทษที แต่ฉันไม่อนุญาตให้ผู้ชายค้างคืน แล้วฉันก็ไม่อยากให้พี่น้องนีสันมาพังบ้านฉันอีก” แคทเธอรีนบอกตรง ๆ “ซาร่า… ไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่” ฌอนพูดอย่างกำกวม “ฉันจะนอนที่ห้องนอนแขก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่ทิ้งซูซี่เอาไว้” “คุณน้าคะ ให้คุณลุงเขานอนที่นี่เถอะค่ะ” ซูซี่ขอร้องเบา ๆ “หนูอยากให้คุณลุงค้างด้วย” แคทเธอรีนลอบมองเธอ ซูซี่ก้มหน้าลงแล้วแลบลิ้นออกมา “ก็ได้ ถ้าคุณอยากนอนที่นี่ คุณนอนบน